ආත්මය යක්ෂයාට විකුණා දැමීම ....
මහේෂ් හපුගොඩ සමග පවත්වන සාකච්ඡාවක් ඇසුරෙන් ලියන මෙම ලිපි පෙළ පසුගිය සතියේ අපි අවසන් කළේ: වාමවාදින් ලෙස අපි මේ මොහොතේ කළ යුත්තේ හැකි තරම් පෝස්ටර් ඇලවීම නොව මේ සියල්ල පිළිබඳ එකිනෙක - එකිනෙකා වටහා ගැනීම සහ මිනිසුන් දැනුවත් කළ යුතු ය යන ස්ථාවරයේ සිටිමිනි. එමෙන් ම මෙම කාරණා දාර්ශනිකව මිනිසුන්ට අවබෝධ කර දිය යුතු බවත් මේ දාර්ශනික ගැටලු නිරාකරණය කර ගතයුතු බවත් එහි දී සිහිපත් කළේ ය. එසේ නොමැතිව කිසිවක් නිර්මාණය කළ නොහැකි බවත් නිර්මාණය කළ ද එය නොපවතින බවත් ඒ සඳහා කළ යුත්තේ උසස් කලාකෘති රස විඳීම සඳහා මිනිසුන් පෙලඹවිය යුතු බවත් සඳහන් කළෙමි. නමුඳු අපේ කලාකරුවන් එබඳු දාර්ශනික තලයක සිට වැඩ කිරීමට අකමැති බව ද සදහන් කළ අතර ඒ සඳහා මෑතකම උදාහරණය නම් කේ. කේ. සමන් කුමාර ලේඛකයා විසින් ලියනු ලැබ ඇති නවකතාව බව ද වෙසෙසින් ම අවධානය යොමු කළෙමු.
කේ. කේ. සමන් කුමාර නම් රචකයාගේ ‘‘මහිලාවංශය’’ නවකතාව තුළ අපිට දැකගත හැකි වන්නේ ගැහැනියගේ පාර්ශ්වයීය ශරීර කොටස් වෙත අති සමීප වන එම වස්තු කෙරෙහි වූ ආශක්තභාවයෙන් ඒවා වර්ණනා කරන්නා වූ පසු නූතන සාහිත්යසමය උත්සාහයකි. එසේත් නැතිනම් ස්ත්රීඒ පැලඳුම් කෙරෙහි වන අර්චන අනුරාගයකින් කෙළවරක් නැතුව එය වෙත නැවත නැවතත් උමතුවෙන් මෙන් ප්රවවිෂ්ට වීම ය. ඒසඳහා ඔහු පැරණි වර්ණනා සාහිත්ය්යේ ආභාෂය ලබාගනී; අධියථාර්ථවාදී සාහිත්ය්යේ රුකුල ද ලබාගනී. ඇයගේ පතුලක් නොමැති ආත්මය තුළට ඇද වැටෙනවා වෙනුවට සමන් ඇදවැටෙන්නේ ඇගේ ශරීරය තුළට ය; එහි අර්චන බව වෙතට ය. ඒ ඔස්සේ ඔහු සත්යැය ලෙස ම ගැහැනියට සමීප වනවා සේ පෙනුණ ද රචකයා විශාල දුරක් ගැහැනිය නඩත්තු කරයි. ශරීරය ආවරණයක් (cover) ලෙස ගනිමින් සත්යණය ලෙස ම ස්ත්රිැය වෙත ඇදවැටීම වළක්වා ගනී. එබැවින් ගැඹුරු සාන්දෘෂ්ටික (මිනිස් පැවැත්මේ අර්ථයෙන්) සාහිත්යැයක් ලාංකිකයා හට නිර්මාණය කර දීමට ඔහුට නොහැකි වේ. ඔහු ගැහැනු ශරීරය හමුවේ තම අධ්යාමත්මය දිය කර හරින මුත් ඉහත දුරස්ථභාවය නිසා මනෝවිශ්ලේශීය අරුතකින් ඇයගේ රෝග ලක්ෂණය වීමට නොහැකි වේ.
සමන් විසින් ඉදිරියට ගෙන එන්නේ පරාජිත බවක රෝග ලක්ෂණයකි. එය භෞතික පරාජයක ආත්මීය ප්ර්කාශනයක් ලෙස අර්ථකතනය කල හැකි වුවත් ඇත්ත වශයෙන් එය ආත්මීය පරාජයක ශරීර ප්ර්කාශනයකි. එයින් අදහස් කරන්නේ සමන් තමන් ආශා කරන සාන්දෘෂ්ටික සාහිත්යායෙන් පශ්චත් යටත් විජිත මඩ වලට ඇදවැටීම වලක්වා ගැනීමට නොහැකි වීම නම් තත්වයයි.
ඓතිහාසික පරාජයක ආතතිය ස්ත්රීඩ ශරීරය හරහා සුවපත් කරගැනීමට උත්සාහ කිරීමයි. මේ වනවිට බොහෝ නිර්මාණ කරුවන්ගේ ප්රඩධාන අරමුණක් වන්නේ ස්වාමියාගේ වික්ටෝරියානු සදාචාරය අභියෝගයට ලක් කිරීමයි. එය හොඳ දෙයක් වුවත් එතනින් අප ගමන් කරන්නේ කොතනටද යන සාන්දෘෂ්ටික ගැටලුවේදී අප ඉදිරියේ ඇත්තේ අරාජක බවකි. පසු ධනවාදයේ විගලිත භාවයට මුහුණ දීමට ඔවුන්ගේ පාඨකයා සුදානම් කිරීමට මෙවන් සාහිත්යික් තුලින් ඔවුනට හැකි වේද? ඒ වෙනුවට සමන් කරනු ලබන්නේ යටත් විජිත භින්නෝන්මාදය නැවත නැවත අප වෙතට ප්රතක්ෂේපනය කිරීමයි. පුනරුද උරුමයෙන් විතැන් වී ආසියාතික අත්තනෝමතික බව වෙත ගමන් කිරීමයි ('කූ' යනු ජපන් ස්ත්රිටයක්? සරච්චන්ද්රියන්ගේ 'මළවුන්ගේ අවුරුදු දා' හි එන නිෂ්ක්රි ය ගුප්ත චරිතය මෙන් මෙන් 'කූ' ද පිරිමියාගේ සියළු අශ්ලීල කම් ඉවසා සිටිමින් ඔහුව ක්ෂිතියට පත් කරයිද? ඇයද බටහිර නිල් සිනමාවේ අසා අකිරා (Asa Akira) මෙන් කළු-සුදු පිරිමින්ගේ ප්රනචණ්ඩ සංසර්ගික ක්රිවයා ඉවසා සිටීද? ඇය විසින් තම පතුලක් නොපෙනෙන ආසියාතික ගුප්ත බව වෙත ඇයගේ තම වේදනාවට හුරුකරන ලද ශරීර දේශපාලනය හරහා බටහිර පිරිමියා තව තවත් ආකර්ෂණය කරගනීද? අකිරා තම ශරීරය ඇමෙරිකාව ට ගෙන ගොස් කරන්නේ තම ජාතිය වෙතට අළු දුවිලි වන්නට කරන ලද විනාශයට ඓතිහාසික පලිගැනීමක් ද? ඇය ජෙම්සනියානු සාර්වත්රිටකය තුල සුවිශේෂයක් නොවී කේවල පුද්ගලත්වයක් නොවන්නේද?). මේ නිසා සමන් ස්ත්රී ශරීරය හරහා සාර්වත්රි ක බවෙන් පුද්ගල කේවලත්වයකට ගමන් කරයි. එනයින් පසුගිය සතියේ රූප සටනනෙහි දෙවන අභිනය (second gesture) පහත පරිදි සකස් විය යුතු බව අපට යෝජනා කල හැකියි. අප මෙලොවට විසිකර දමා, දෙවියන් අප හැරගොස් අප දෙස නොබලා පුර්ණ නිදහසක් අත්කර දී තිබුනද අපට අත්තනෝමතික විය නොහැකි බව මෙහි අර්ථයයි. බොහෝ පශ්චාත් යටත් විජිත රාජ්යබයන් සහ නිදහසින් පසු ජාතිකවාදය හරහා ගමන්කළ කොම්ප්ර දෝරු අනුප්රාිප්තිකයන් කරනු ලැබුවේ තම ස්වාමියාගෙන් මිදුන පසු අතාර්කික ඒකාධිපති පාලන ව්යුුහයන් ගොඩනගා ගැනීමයි. අතාර්කිකත්වයේ පතුලක් නොමැති අගාධයට ඇද වැටීමයි. එම දෙවැනි අභිනය සඳහා පහත රුප සටහන බලන්න.
සටහන - ජයසිරි අලවත්ත
උපුටා ගැනීම- සත්හඬ
No comments:
Post a Comment